سلام علیکم
ببخشید آیا قران و سوره‌هایش شعر هستند؟ در برنامه سمت خدا آیت الله قراءتی می‌گفت شعر هست به طور مثال «قل هو الله احد * الله الصمد» هر دو آیه با حرف دال تمام شد. اگر اینجوری باشد پس ماه رمضان و درمسجد و… که شعر خواندن در آنها مکروه است، نباید قرآن بخوانیم؟ مبنای شعر در عرب چگونه است؟

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
اولاً: آنچه به حاج شیخ قرائتی نسبت داده‌اید، بنده نشنیده‌ام، پس مسؤولیت این انتساب، بر عهده‌ی شماست و من، رد یا تأیید نمی‌کنم، ولی چنین سخنی، از ایشان که سال‌ها در محضر قرآن بوده‌اند، سخت بعید است.
ثانیاً: مشرکین، اصرار داشتند که استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، شاعر است و اگر ایشان، شاعر باشند، معجزه‌ی جاودانه‌ی آن حضرت یعنی قرآن کریم نیز «شعر» خواهد بود. خدای تعالی در قرآن کریم، از این اتهام مشرکین، چنین گزارش می‌دهد:
«بَلْ قَالُواْ أَضْغَاثُ أَحْلاَمٍ بَلِ افْتَرَاهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَهٍ کَمَا أُرْسِلَ الأَوَّلُونَ» (سوره‌ی انبیاء، آیه‌ی ۵) ترجمه: بلکه گفتند خواب‌هاى شوریده است [نه] بلکه آن را بربافته، بلکه او شاعرى است پس همان گونه که براى پیشینیان هم عرضه شد باید براى ما نشانه‏اى بیاورد.
«أَمْ یَقُولُونَ شَاعِرٌ نَتَرَبَّصُ بِهِ رَیْبَ الْمَنُونِ» (سوره‌ی طور، آیه‌ی ۳۰) ترجمه: یا مى‏گویند شاعرى است که انتظار مرگش را مى‏بریم.
ثالثاً: قرآن کریم، ساحت استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را از شاعر بودن، پاک دانسته است، می‌فرماید: «وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا یَنبَغِی لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِینٌ» (سوره‌ی یاسین، آیه‌ی ۶۹) ترجمه: و [ما] به او شعر نیاموختیم و در خور وى نیست این [سخن] جز اندرز و قرآنى روشن نیست.
«وَیَقُولُونَ أَ إنَّا لَتَارِکُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ * بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ» (سوره‌ی صافات، آیات ۳۶ و ۳۷)
ترجمه: و مى‏گفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم. ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است.
«إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ * وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلًا مَا تُؤْمِنُونَ» (سوره‌ی حاقه، آیات ۴۰ و ۴۱) ترجمه: که [قرآن] قطعاً گفتار فرستاده‏اى بزرگوار است. و آن گفتار شاعرى نیست [که] کمتر [به آن] ایمان دارید.
پس وقتی آن جناب، «شاعر» نباشند، بزرگ‌ترین اثر جاودانشان نیز، «شعر» نخواهد بود.
رابعاً: خدای تعالی، شاعران را به صورت کلی، مذمت نموده و سپس، یک دسته از شاعران که اهل ایمان و عمل صالح باشند را استثناء می‌کند؛ می‌فرماید: «وَالشُّعَرَاء یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ * أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ * وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لَا یَفْعَلُونَ * إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَذَکَرُوا اللَّهَ کَثِیرًا وَانتَصَرُوا مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُوا» (سوره‌ی شعراء، آیات ۲۲۴ تا ۲۲۶) ترجمه: و شاعران را گمراهان پیروى مى‏کنند. آیا ندیده‏اى که آنان در هر وادی‌اى سرگردانند. و آنانند که چیزهایى مى‏گویند که انجام نمى‏دهند. مگر کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و خدا را بسیار به یاد آورده و پس از آنکه مورد ستم قرار گرفته‏اند یارى خواسته‏اند.
اگر قرآن کریم را «شعر» بدانیم، باید حضرت ختمی‌مرتبت استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) را شاعر بشماریم و به گواهی این آیه، گمراهان هستند که شاعران را پیروی می‌کنند؛ پس مسلمانان، گمراه هستند! اگر نخواهیم به این نتیجه‌ی فجیع برسیم، نباید قرآن کریم را «شعر» بدانیم.
خامساً: هر چند بزرگان ادب و ادب‌پژوهان بزرگ، از ارائه‌ی تعریفی جامع و مانع برای «شعر»، اظهار عجز کرده‌اند، ولی جملگی، یکی از ارکان اصلی «شعر» را «خیال» برشمرده‌اند. پس در حقیقت، سخنی شعر است که بهره‌ی لازم از خیال داشته باشد و سخنانی که خالی از مایه‌ی خیال بوده و در قالب مصرع‌های منظوم، بیان می‌شود، «نظم» است نه «شعر».
با این حساب،‌ «شعر» دانستنِ قرآن کریم، توهین بزرگی به این آیتِ سراسرْ حقیقت است. خدای تعالی در قرآن کریم، همین معنی را بیان کرده که قرآن، خیال و سراب و مجاز نیست بلکه حقیقت و واقعیت است؛ می‌فرماید: «وَیَقُولُونَ أَ إنَّا لَتَارِکُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ * بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَ صَدَّقَ الْمُرْسَلِینَ» (سوره‌ی صافات، آیات ۳۶ و ۳۷)
ترجمه: و مى‏گفتند آیا ما براى شاعرى دیوانه دست از خدایانمان برداریم. ولى نه [او] حقیقت را آورده و فرستادگان را تصدیق کرده است.
امید است با توجه به این مطالب، «شعر» پنداشتنِ قرآن کریم را نشنیده بگیرید و برای ثبات قدم اهل ایمان، دعای خیر فراوان نمایید.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام
حضرت آیت الله مهدی احدی (حفظه الله) می‌فرمایند:
سه چیز حمد خداست:
۱) چادر حضرت زهرا این چادر لوای حمد است و روز قیامت به دست امیرالمومنین است. برخی فقهاء می‌فرمایند: حال که چادر حضرت زهرا لوای حمد خداست پس اگر کسی چادر را به قصد الله به سر کند در واقع قدم به قدم حمد خدا گفته است زیرا قرآن می‌فرماید: «و ان من شیء الا یسبح بحمده» پس ای خانم تو هم اگر به قصد تقرب به خدا چادر به سر کنی، مثل همان موجودی می‌مانی که صدایش شنیده نمی‌شود اما دارد می‌گوید: «الحمدلله»
این آیه خیلی زیباست: سوره شوری «استجیبو لربکم …» در این دنیا خدایتان را اجابت کنید زیرا در روز قیامت زیر چشمی به آتش جهنم نگاه می‌کند و می‌گوید: می‌خواهند مرا در آتش بیاندازد.
۲) سقفی که زیر آن، نماز شب خوانده می‌شود.
۳) عمامه‌ پیغمبر، این عمامه را بعد از امام حسین دیگر کسی نداشت زیرا بر همین عمامه بود که شمشیر زدند امام فرمود: این عمامه جدم است. (از اینجا ببینید)
نظر شما در مورد این فرمایشات چیست؟
با تشکر

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
یکی از فرق‌های اساسی «منهاج فردوسیان» با نظام‌های فکری و تربیتی دیگران، این است که نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان بر واضحات و مسلّمات قرآن و روایت معتبر، بنا نهاده شده است، بر عکس برخی اظهار نظرها که بر مکاشفات عرفا و واردات قلبیه و رؤیاهای متصوفه و مانند اینها بنا می‌گردد.
از نمونه‌های این اظهار نظرها، همین مواردی است که در باره‌اش نظر خواسته‌اید. اکنون به بررسی جزء به جزء این فرمایشات می‌پردازیم.
۱. این که می‌فرماید: «سه چیز، حمد خداست» به این معنی است که چهارمی ندارد. این محصور کردن، نیاز به تصریح آیه یا روایت معتبر دارد و حتی اگر مبنی بر «استقراء تام» باشد، باید به این عبارت گفته شود: سه چیز را حمد خدا یافتیم. استقراء تام، به معنی این است که تمام موارد چیزی جستجو شده و بعد از بررسی و مطالعه‌ی کامل، به این نتیجه برسد که فقط و فقط، همین مقدار است و بیش از این نیست.
۲. این که چادر حضرت فاطمه (سلام الله علیها) لوای حمد باشد، نیازمند روایت معتبر است که نداریم. اما این که «لواء حمد» در روز قیامت به دست امیر المؤمنین (علیه‌السلام) است، در چند روایت وارد شده است.
به عبارت دیگر، این ادعا که لوای حمد، چادر حضرت زهرای مرضیه (سلام الله علیها) است، ادعای اثبات نشده‌ای است که در آیات و روایات معتبر، خبری از آن نیست. و هر گاه این ادعا را بپذیریم، می‌پرسیم: اگر این چادر از بین رفته باشد، یکی از سه رکن حمد الهی از بین رفته است؟!!
۳. این که ادعا شده: برخی فقهاء می‌فرمایند: «حال که چادر حضرت زهرا لوای حمد خداست پس اگر کسی چادر را به قصد الله به سر کند، در واقع قدم به قدم حمد خدا گفته است»، حرف بی‌اساسی است؛ زیرا گفتیم اساس این که «لواء الحمد» چادر حضرت زهرا (سلام الله علیها) باشد، نیاز به اثبات وحیانی دارد، پس چطور می‌توان قبل از این که پایه‌ای ثابت شود، بر آن تکیه داد و از آن، حکم الهی برداشت نمود؟!
به عبارت ساده، شما اول اثبات کن که چادر حضرت زهرا (سلام الله علیها)،‌ لواء الحمد است، بعد این نکته را برداشت کن که هر کس چادر بپوشد، قدم به قدم حمد خدا می‌گوید.
البته توجه داشته باشید، کسی که چنین سخن جالبی گفته و چنین ادعای عجیبی کرده، ملاکاً فقیه نیست، هر چند درس فقه بگوید یا استنباط احکام کند. «فقیه» کسی است که بر طبق مستندات وحیانی، حرف محکم بزند و از وارد شدن به محدوده‌ی اکتشافات صوفیه و اختراعات عرفا، پرهیز نماید.
فقط پیامبر خدا که مستظهر به وحی است یا جانشین پیامبر خدا که مستظهر به علم الوراثه از پیامبر خداست، می‌تواند چنین ادعایی کند که هر گاه زنی چادر به سر کند، قدم به قدم، حمد خدا گفته است.
لازم به ذکر است که بنده، چادر را حجاب برتر می‌دانم و توصیه‌ی همیشگی‌ام به منهاجیات، استفاده از چادر می‌باشد، ولی نمی‌پذیرم که کسی، پا را از دایره‌ی متشرعه، بیرون نهاده و خود را «شارع مقدس» بپندارد و برای احکام الهی، حکمت‌تراشی و فلسفه‌بافی کند.
۴. ادعا شده، سقفی که در زیر آن، نماز شب خوانده شود، یکی از مصادیق سه‌گانه‌ی حمد است. این سخن نیز نیاز به اثبات وحیانی دارد. یعنی باید روایت معتبری ارائه شود که در آن، به تصریح آمده باشد که یکی از مصادیق حمد، سقفی است که در زیر آن، نماز شب خوانده می‌شود! حال اگر کسی، در زیر آسمان، نماز شب بخواند، تکلیف حمد الهی چه خواهد شد؟
اگر به فرض،‌ چنین روایتی هم پیدا شود، از لحاظ درایه الحدیث، اشکال دارد؛ زیرا حمد الهی،‌ به اشیاء نسبت داده شده است و تأکید اسلام عزیز، بر ایمان و عمل صالح و تربیت مسلمانان است نه اجسام و اشیاء.
اگر این مطلب درست باشد، باید دست میهمان را بگیرید و سقف برخی اتاق‌ها را به او نشان بدهید و معرفی نمایید که این سقف، حمد الهی است ولی سقف فلان اتاق، حمد الهی نیست؛ چون پدربزرگ ما در زیر این سقف، نماز شب خوانده ولی در زیر آن سقف، کسی تا کنون نماز شب نخوانده است!!
۵. باز ادعا شده است که یکی دیگر از مصادیق حمد،‌ عمامه‌ی پیامبر خداست و این عمامه را کسی بعد از امام حسین (علیه‌السلام) نداشت، زیرا بر همین عمامه بود که شمشیر زدند!
اولاً: باید روایت معتبر ارائه شود که عمامه‌ی پیامبر خدا (که شیء بی‌جان است)، از مصادیق سه‌گانه‌ی حمد است.
ثانیاً: بعد از این که شمشیر بر آن زدند، پاره شد و از بین رفت؟! که در این صورت، یکی دیگر از ارکان سه‌گانه‌ی حمد الهی از بین رفته و تا روز قیامت، فقط خدای تعالی با همان یک رکن (سقف خانه‌ی نماز شب‌خوان‌ها) حمد خواهد شد.
یا این که در اختیار امامان بعد قرار گرفته و اکنون در محضر امام زمان (علیه‌السلام) است؟! که در این صورت،‌ معنا ندارد بگویند: دیگر کسی آن را نداشت.
سخن آخر: به هوش باشید که معارف دینی و اعتقادی خود را از سخنان احساسی و جالب، نگیرید. برخی روحانیون محترم، برای جذب قلوب جوانان، از کلمات و عبارات پراحساس و پرجاذبه استفاده می‌کنند، غافل از این که با این کار، تیشه به ریشه‌ی اعتقادات صحیح شنونده می‌زنند. دین خدا، خلاصه می‌شود در کتاب الله العزیز و فرمایشات عترت طاهره (علیهم‌السلام) که از آن به روایت معتبر، یاد می‌کنیم.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام علیکم و رحمه الله /

عرض ادب و احترام خدمت بنده خوب خدا حاج فردوسی عزیز /
ان شاءالله که در سایه‌سار عنایات و توجهات خاصه مولایمان حضرت ولی عصر (علیه السلام) زندگی سرشار از محبتی را بگذرانید و ما را نیز از دعای خیر خودتان فراموش نفرمایید.
یکی از برادران دینی سؤالی را مطرح نموده بودند در باب صحت و سقم یک حدیث که بنده بهتر دیدم تا از جنابعالی من باب آن سؤالی داشته باشم.
ایشان می‌فرمودند حدیثی هست به این مضمون که هر کس برای اولین بار ضریح امام حسین رو ببینه هر چی بخواد بهش میدن. آیا این حدیث صحت دارد؟
در صورت صحت، آیا شرایطی هم برای برآورده شدن آن خواسته و حاجت، موجود است یا خیر؟
از اینکه وقت گرانبهای جنابعالی را با سؤال خود گرفتم پوزش می‌طلبم و از خداوند منان در خواست می‌کنم که ان شاءالله به خاطر پاسخ به این بنده گنه‌کار، اجر و پاداشی بس گرانبها نصیبتان گرداند.

الحمدلله رب العالمین
بنده گنهکار خدای رحیم
(عین ـ الف)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باسمه تعالی

سلام علیکم
چنین حدیثی نه برای حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) و نه برای هیچ‌یک از ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) وارد نشده است. ولی بر طبق روایت معتبر، دعا در زیر قبه‌ی شریفه‌ی حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام)، مستجاب است.
البته توجه داشته باشید که استجابتی که قرآن کریم به آن وعده داده و در برخی روایات، به آن اشاره شده است، قطعی است ولی به معنی رسیدن به همان چیزی که خواسته شده، نیست.
گاهی همان را می‌دهند و گاهی بهتر از آن را و گاهی بلایی دفع می‌کنند و گاهی برای آخرت، ذخیره می‌شود. پس نباید با این ذهنیت باشید که وقتی در روایت معتبر آمده که استجابت در زیر قبّه‌ی منوره است، حتماً همان چیزی که می‌خواهید را به شما خواهند داد.
کسانی که با چنین ذهنیتی به زیارت حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) یا سایر ائمه‌ی طاهرین (علیهم‌السلام) رفته‌اند، معمولاً جواب مورد نظرشان را دریافت نکرده و همین، موجب سست شدن اعتقاداتشان شده است و زیارتی که قرار بود مایه‌ی کمال و سعادت و دلگرمی باشد، مایه‌ی سقوط و دلسردی نسبت به دین گردیده است.

موفق باشید
حاج فردوسی

مقدمه:
قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان، برگرفته از تصریحات آیات قرآن کریم و روایات معتبر شیعه از اهل بیت طاهرین (علیهم‌السلام) است. این روایات، از منابع معتبر حدیث شیعه، برگرفته شده است. یکی از این منابع، عبارت است از:

المؤمن‏

کتاب حاضر توسط حسین بن سعید اهوازی، یکی از شخصیت‏های بزرگ شیعه در قرن سوم هجری و یکی از یاران امام رضا و امام جواد و امام هادی (علیهم‌السلام) نوشته شده است. موضوع این کتاب صفات و خصوصیات انسان مؤمن است.
این کتاب یکی از سی کتابی است که حسین بن سعید به رشته‌ی تحریر در آورده است. کتاب‌های حسین بن سعید به حدی از درجه‌ی اعتبار و شهرت بوده‏اند که علمای رجال، کتاب‌های دیگر روات شیعه را به این کتاب‌ها تشبیه می‏کردند.
کتاب المؤمن یکی از اصول معتبر روایی و یکی از اصول اولیه‌ی شیعه به شمار می‏آید و از زمان نگارش، پیوسته مورد توجه علما و فقهای شیعه قرار داشته است. بسیاری از مجموعه‏های بزرگ روایی شیعه از این کتاب روایت نقل کرده و این کتاب را یکی از مصادر معتبر خود قرار داده، به آن استناد جسته‏اند؛ از جمله: «الکافی» و «من لا یحضره الفقیه» و «المحاسن» و «بحار الأنوار».
علامه مجلسی در باره‌ی این کتاب می‏نویسد: «کتاب المؤمن نوشته‌ی محدث بزرگ و شیخ مورد اطمینان حسین بن سعید اهوازی است. جلالت و اعتبار مؤلف این کتاب ما را از بحث در باره‌ی اعتبار آن بی‏نیاز می‏سازد»
کتاب حاضر شامل ۲۰۱ حدیث می‏باشد که در ضمن ۸ باب مطرح گردیده است.

سؤال: آیا در منهاج فردوسیان، مانند برخی فرقه‌های صوفیه که یک دهم درآمدشان (عُشریه) را به قطب می‌دهند، اصحاب منهاج فردوسیان باید قسمتی از درآمد خود را به حاج فردوسی یا دفتر مرکزی منهاج فردوسیان بدهند؟
جواب: یکی از بدعت‌های صوفیه، گرفتن یک دهم از در آمد صوفیان است و ادعا می‌کنند پرداخت این مبلغ [یک دهم درآمد] از دادن خمس و زکات شرعیِ مال، کفایت می‌کند! یعنی اگر صوفی یک دهم از درآمد خود را به قطب و خانقاه مرکزی فرقه‌شان بپردازد، دیگر نیازی به این که خمس بدهد یا زکات بپردازد، ندارد‌.
حاج فردوسی و دفتر مرکزی منهاج فردوسیان از اینگونه بدعت‌ها و بدعت‌گذارانش بیزارند و دادن و گرفتن مال به این صورت را مشمول نهی قرآنیِ «وَ لا تَأْکلُوا أَمْوالَکُمْ بَینَکُمْ بِالباطِل‏» (۱) می‌شمارند‌.
پس با صراحت و قاطعیت اعلام ‌می‌شود هیچ‌گونه کمک مادی اعم از نقدی و غیر نقدی به هیچ عنوانی [مانند «حق عضویت» یا «شهریه»] از اصحاب منهاج فردوسیان دریافت نمی‌شود و هیچ وقت نباید دریافت شود‌.
البته پرداخت خمس بر طبق رساله‌ی توضیح المسائل مراجع معظم تقلید، به جای خود محفوظ است و باید بعد از محاسبه به دفتر مرجع، تحویل گردد‌. همچنین پرداخت زکات برای کسانی که زکات به آنان تعلق می‌گیرد، با شرایط خاص آن، باید صورت گیرد و ربطی به دفتر مرکزی منهاج فردوسیان و حاج فردوسی ندارد‌.
………………………………………………………………………..
۱. سوره‌ی نساء، آیه‌ی ۲۹. ترجمه: اموال همدیگر را به ناروا مخورید.